Όταν η πείνα γίνεται όπλο, η “ανθρωπότητα” πληγώνεται φορώντας τον μανδύα της ανοχής!!!

Η Γάζα αιμορραγεί σιωπηλά. Πίσω από τις κραυγές των βομβαρδισμών και τις συζητήσεις γύρω από τη γεωπολιτική, απλώνεται ένα σκηνικό αβάσταχτης ανθρώπινης τραγωδίας. Οι εικόνες δεν χρειάζονται πια λέξεις: σκελετωμένα παιδιά, μανάδες που κοιτούν τα άδεια πιάτα με μάτια που έχουν στερέψει από δάκρυα, γιατροί που λιποθυμούν από την πείνα την ώρα που προσπαθούν να σώσουν άλλους. Η Παλαιστίνη, και ειδικά η Γάζα, δεν ζει πια. Επιβιώνει – στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου.

Ο επικεφαλής της UNRWA, Philippe Lazzarini, μετέφερε το μήνυμα ενός εργαζόμενου στη Γάζα: «Οι άνθρωποι εδώ δεν είναι ούτε ζωντανοί ούτε νεκροί. Είναι ζωντανοί-νεκροί.» Κάθε λέξη και μια πληγή. Μια κραυγή απόγνωσης από εκείνους που κάποτε ονειρεύονταν ειρήνη, μα τώρα διψούν απλώς για λίγο νερό και μια μπουκιά ψωμί.

Το ανθρωπιστικό έγκλημα ξεδιπλώνεται αργά, βασανιστικά. Πάνω από 45 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα μέσα σε λίγες ημέρες – οι περισσότεροι από αυτούς παιδιά και ηλικιωμένοι. Τα νοσοκομεία δεν έχουν φάρμακα. Οι αποθήκες βοήθειας είναι γεμάτες, αλλά βρίσκονται αποκλεισμένες στην Ιορδανία και την Αίγυπτο, καθώς το Ισραήλ κλείνει ερμητικά τις πύλες σωτηρίας. Οι ΜΚΟ φτάνουν στα όριά τους. Οι εργαζόμενοί τους λιποθυμούν από υποσιτισμό, αδυνατώντας να συνεχίσουν.

Το χειρότερο δεν είναι μόνο η πείνα. Είναι η αίσθηση εγκατάλειψης από έναν κόσμο που προτιμά τη σιωπή, αντί για τη δράση. Είναι η απόγνωση ότι η ζωή στην Παλαιστίνη έχει πάψει να μετράει για πολλούς.

Η αποκλειστική διάθεση ανθρωπιστικής βοήθειας μέσω της ιδιωτικής αμερικανικής εταιρείας GHF –με τη συνοδεία μισθοφόρων και τους χιλιάδες θανάτους πολιτών γύρω από τα σημεία διανομής– δεν είναι απλώς αναποτελεσματική. Είναι απάνθρωπη. Όταν περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί προσπαθώντας να φτάσουν σε μια σακούλα αλευριού, δεν μιλάμε πια για πολεμική σύγκρουση. Μιλάμε για εσκεμμένη εξόντωση.

Ο αποκλεισμός στη Γάζα δεν είναι απλά γεωπολιτικός. Είναι ένας ηθικός εφιάλτης. Ο πλούτος της διεθνούς κοινότητας έχει αποδείξει ότι μπορεί να κινητοποιηθεί όταν το επιλέξει. Και όμως, τα παιδιά της Παλαιστίνης λιμοκτονούν. Όχι γιατί δεν υπάρχουν τρόφιμα. Αλλά γιατί τους τα αρνούνται.

Μέσα στο σκοτάδι, κάποιες φωνές ανάβουν σπίθες ελπίδας. Ο Μακρόν ανακοίνωσε πως η Γαλλία θα αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος. Δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινοί βγήκαν στους δρόμους με φωτογραφίες παιδιών που πέθαναν από την πείνα, ζητώντας τον τερματισμό του αποκλεισμού. Η αλληλεγγύη, η μόνη φλόγα που δεν κατασβήνεται, ανθίζει και στις πιο απρόσμενες πλευρές.

Και όμως, ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς και σκοτεινός. Για κάθε παιδί που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Για κάθε μάνα που βλέπει το παιδί της να σβήνει. Για κάθε γιατρό που δεν μπορεί να γιατρέψει χωρίς εργαλεία. Για κάθε άνθρωπο που μετατρέπεται σε σκιά.

Η Παλαιστίνη μάς καλεί. Όχι για να επιλέξουμε στρατόπεδα. Αλλά για να σταθούμε στο πλευρό της ζωής, απέναντι στη λήθη, απέναντι στη σιωπηλή συνενοχή. Η πείνα δεν είναι όπλο. Είναι έγκλημα. Και η ανθρωπότητα δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά, αν αφήνει πίσω της ένα λαό να λιμοκτονεί.

Palästina: Die Schatten des Hungers, das Licht der Ausdauer und Toleranz

Wenn Hunger zur Waffe wird, wird die „Menschlichkeit“ verwundet – und trägt dabei den Mantel der Toleranz.

Gaza blutet still. Hinter den Schreien der Bombardierungen und den geopolitischen Diskussionen entfaltet sich eine unerträgliche menschliche Tragödie. Die Bilder brauchen keine Worte mehr: skelettartige Kinder, Mütter, die mit trockenen Augen auf leere Teller starren, Ärzte, die vor Hunger ohnmächtig werden, während sie versuchen, andere zu retten. Palästina, insbesondere Gaza, lebt nicht mehr. Es überlebt – am Rand zwischen Leben und Tod.

Der Leiter des UNRWA, Philippe Lazzarini, übermittelte die Worte eines Mitarbeiters in Gaza: „Die Menschen hier sind weder lebendig noch tot. Sie sind lebende Tote.“ Jedes Wort eine Wunde. Ein verzweifelter Schrei von Menschen, die einst von Frieden träumten und nun nur noch nach etwas Wasser und einem Bissen Brot dürsten.

Das humanitäre Verbrechen entfaltet sich langsam, qualvoll. Mehr als 45 Menschen sind innerhalb weniger Tage an Hunger gestorben – die meisten von ihnen Kinder und ältere Menschen. In den Krankenhäusern fehlen Medikamente. Die Hilfsgüterlager sind zwar gefüllt, doch sie stecken in Jordanien und Ägypten fest, da Israel die Tore zur Rettung geschlossen hält. NGOs geraten an ihre Grenzen. Ihre Mitarbeitenden kollabieren vor Unterernährung – unfähig, weiterzumachen.

Das Schlimmste ist nicht nur der Hunger. Es ist das Gefühl, von einer Welt im Stich gelassen zu werden, die lieber schweigt, als zu handeln. Die Verzweiflung darüber, dass das Leben in Palästina für viele nichts mehr zählt.

Die exklusive Verteilung humanitärer Hilfe durch das private US-Unternehmen GHF – begleitet von Söldnern und tausenden Toten rund um die Verteilungspunkte – ist nicht nur ineffektiv. Sie ist unmenschlich. Wenn über 1.000 Menschen getötet wurden, weil sie versuchten, an einen Sack Mehl zu gelangen, sprechen wir nicht mehr von einem Krieg. Wir sprechen von gezielter Auslöschung.

Die Blockade Gazas ist nicht nur geopolitisch. Sie ist ein moralischer Albtraum. Die internationale Gemeinschaft hat bewiesen, dass sie handeln kann – wenn sie es will. Und dennoch hungern palästinensische Kinder. Nicht, weil es keine Nahrung gibt. Sondern weil sie ihnen verweigert wird.

Inmitten der Dunkelheit entzünden einige Stimmen Funken der Hoffnung. Emmanuel Macron kündigte an, dass Frankreich den palästinensischen Staat anerkennen wird. Zehntausende Israelis gingen mit Bildern hungernder Kinder auf die Straße und forderten ein Ende der Blockade. Solidarität – die einzige Flamme, die nicht erlischt – wächst an den unerwartetsten Orten.

Und doch ist der Weg noch lang und dunkel. Für jedes Kind, das nie groß werden durfte. Für jede Mutter, die ihr Kind langsam sterben sieht. Für jeden Arzt, der ohne Werkzeuge nicht helfen kann. Für jeden Menschen, der zur Schattenfigur wird.

Palästina ruft uns. Nicht, um Partei zu ergreifen. Sondern um uns auf die Seite des Lebens zu stellen – gegen das Vergessen, gegen das stille Mittun. Hunger ist keine Waffe. Er ist ein Verbrechen. Und die Menschheit kann nicht weiter voranschreiten, wenn sie ein ganzes Volk hinter sich verhungern lässt.