Ένα ακόμη περιστατικό τυφλής οπαδικής βίας ήρθε να ταράξει την κοινή γνώμη στη Θεσσαλονίκη. Θύμα αυτή τη φορά ένας 16χρονος, ο οποίος δέχθηκε άγρια επίθεση στην Καλαμαριά, απλώς επειδή φορούσε τη μπλούζα της ομάδας του.

Η οπαδική βία στην Ελλάδα συνεχίζει να πληγώνει την κοινωνία μας. Το πιο πρόσφατο περιστατικό συνέβη στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, όπου ένας 16χρονος ξυλοκοπήθηκε άγρια επειδή φορούσε μπλούζα της αγαπημένης του ομάδας. Σύμφωνα με μαρτυρίες, περισσότεροι από δέκα δράστες τον περικύκλωσαν και τον χτύπησαν με λοστούς, γροθιές και κράνη, αφήνοντάς τον αιμόφυρτο στο δρόμο.

Ο νεαρός μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ευτυχώς χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του. Ωστόσο, το γεγονός ότι ένα παιδί έπεσε θύμα οπαδικής επίθεσης απλώς και μόνο για μια φανέλα, συγκλονίζει και προκαλεί οργή.

Το μήνυμα του Άλκη Καμπανού παραμένει ζωντανό

Το περιστατικό στην Καλαμαριά ξυπνά αναπόφευκτα μνήμες από τον άδικο χαμό του Άλκη Καμπανού, του 19χρονου που δολοφονήθηκε το 2022 στη Θεσσαλονίκη από χέρια οπαδών. Ο Άλκης δεν έγινε σύμβολο μόνο επειδή χάθηκε πρόωρα, αλλά επειδή η ιστορία του φανέρωσε με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει η οπαδική βία.

Γι’ αυτό και δημιουργήθηκε η δομή «Εις το όνομα του Άλκη», η οποία προσπαθεί να μεταφέρει σε όλους –και κυρίως στη νέα γενιά– το μήνυμα ότι ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει και όχι να διχάζει. Καμία μπλούζα, κανένα χρώμα, καμία κερκίδα δεν αξίζουν το μίσος και τη βία.

Η κοινωνία απέναντι στη βία στα γήπεδα

Η επίθεση στον 16χρονο δείχνει ότι η βία στα γήπεδα παραμένει μια ανοιχτή πληγή. Κάθε φορά που ένα παιδί πέφτει θύμα ξυλοδαρμού, αποδεικνύεται ότι η κοινωνία δεν έχει ακόμη μάθει το μάθημα του Άλκη. Η Ελλάδα χρειάζεται μια συλλογική στάση απέναντι στο φαινόμενο. Η πολιτεία, τα σχολεία, οι οικογένειες και οι ίδιοι οι φίλαθλοι οφείλουν να σταθούν απέναντι στο μίσος. Ο αθλητισμός γεννήθηκε για να ενώνει, για να διδάσκει αξίες, για να δημιουργεί χαμόγελα. Όχι για να σκοτώνει.

Η ατιμωρησία και η έλλειψη αθλητικής παιδείας τρέφουν τη βία

Δεν είναι τυχαίο ότι η οπαδική βία στην Ελλάδα συνεχίζει να θερίζει ζωές και να τραυματίζει παιδιά. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα «αρρωστημένα μυαλά» κάποιων χούλιγκαν· είναι μια ολόκληρη νοοτροπία που έχει γαλουχηθεί μέσα στην ατιμωρησία και την έλλειψη πραγματικής αθλητικής παιδείας.

Πόσες φορές δεν είδαμε υποθέσεις βίας να ξεχνιούνται μέσα σε λίγες μέρες; Πόσες φορές οι δράστες δεν τιμωρήθηκαν ποτέ ή βρήκαν τρόπο να ξεγλιστρήσουν; Η αδικία αυτή γεννά τον φαύλο κύκλο: οι υπαίτιοι αισθάνονται άτρωτοι και η κοινωνία παραμένει θεατής.

Και φυσικά, η παιδεία γύρω από τον αθλητισμό είναι ανύπαρκτη. Αντί τα παιδιά μας να διδάσκονται ότι ο αθλητισμός είναι χαρά, συνεργασία και σεβασμός, μαθαίνουν να τον συνδέουν με βία, μίσος και διαχωρισμούς. Σχολεία και οικογένειες σιωπούν, ενώ τα γήπεδα γίνονται φυτώρια τοξικότητας αντί για χώρους άμιλλας. ΚΑι το χειρότερο είναι όρι η κοινωνία δεν έχει ακόμη μάθει απολύτως τίποτα ούτε από τον Άλκη, ούτε από τον Μιχάλη αλλά ούτε και από όλους αυτούς που προηγήθηκαν. Και αμφιβάλλω άν ποτέ μπορέσουν να βγάλουν τα οπαδικά γυαλιά.

Μέχρι να σπάσει όμως αυτό το δίδυμο της ατιμωρησίας και της απουσίας αθλητικής κουλτούρας, καμία κοινωνία δεν μπορεί να ελπίζει ότι η οπαδική βία θα τελειώσει.

Να βάλουμε τέλος στη βία

Αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε τη μνήμη του Άλκη του Μιχάλη και των άλλων αδικοχαμένων παιδιών, πρέπει να δώσουμε τέλος στον φαύλο κύκλο της οπαδικής βίας. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να φορά τη φανέλα της ομάδας του χωρίς να φοβάται.

Ας ενώσουμε τις φωνές μας για μια κοινωνία χωρίς μίσος, χωρίς φόβο, χωρίς βία. Άλλωστε αυτό είναι το μύνημα:

Ο αθλητισμός ενώνει, δεν σκοτώνει