Η οπαδική βία δεν είναι ζήτημα ποδοσφαίρου — είναι ζήτημα κοινωνίας

Του Π. Φυτιλίδη

Ακόμη ένα παιδί. Ακόμη ένα όνομα που προστίθεται στη μακριά, ντροπιαστική λίστα των θυμάτων της οπαδικής βίας.
Αυτή τη φορά στη Χαλκίδα — χθες αλλού, αύριο ποιος ξέρει πού. Και κάθε φορά, τα ίδια λόγια, τα ίδια δάκρυα, η ίδια φράση που επαναλαμβάνεται σαν ξόρκι που δεν πιάνει:

«Ποτέ πια».

Μα το έχουμε πει τόσες φορές. Το είπαμε για τον Άλκη. Το είπαμε για τον Μιχάλη. Το είπαμε για τόσους άλλους ακόμη, που χάθηκαν άδικα επειδή κάποιοι θεώρησαν πως η ζωή τους άξιζε λιγότερο από το πάθος τους για μια ομάδα. Και όμως, κάθε φορά, το αίμα ξανακυλά.

Δεν έχει πια σημασία αν ήταν «ενέδρα», «αντίποινα» ή «οπαδική συμπλοκή». Αυτές οι λέξεις έχουν χάσει κάθε νόημα. Η ουσία είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: ένας νέος άνθρωπος δολοφονήθηκε.

Και η πολιτεία, όπως πάντα, δηλώνει «σοκαρισμένη». Εξαγγέλλει μέτρα, υπόσχεται «μηδενική ανοχή». Μέχρι να περάσουν λίγες μέρες, να ξεχαστεί το γεγονός, να έρθει το επόμενο.
Μια κοινωνία που μαθαίνει να ξεχνά, ένα κράτος που μαθαίνει να αδιαφορεί, κι εμείς όλοι που μαθαίνουμε να ζούμε με τη βία σαν να είναι κάτι φυσιολογικό.

Η οπαδική βία δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου. Είναι καθρέφτης μιας βαθιάς κοινωνικής παθογένειας — μιας κουλτούρας που τρέφεται από την ανοχή, την ατιμωρησία και τον ψευτοανδρισμό. Μιας πολιτείας που φοβάται να συγκρουστεί, γιατί προτιμά να χαϊδεύει αυτιά.

Κάθε φορά που μιλάμε για «κακούς οπαδούς» αντί για δολοφόνους, κάθε φορά που αναζητούμε δικαιολογίες αντί για λύσεις, αφήνουμε χώρο στο μίσος να ριζώσει πιο βαθιά.
Και τότε, η επόμενη τραγωδία γίνεται απλώς θέμα χρόνου.

Πόσα «Ποτέ πια» θα χρειαστεί να πούμε ακόμη μέχρι να το εννοήσουμε;
Μέχρι να πάψει να είναι επικίνδυνο να αγαπάς μια ομάδα, να φορέσεις ένα κασκόλ, να περπατήσεις σε λάθος δρόμο;

Η απάντηση δεν βρίσκεται στα γήπεδα. Βρίσκεται σε εμάς — στην παιδεία, στη δικαιοσύνη, στην ευθύνη, στην πολιτική βούληση.
Ας μην ειπωθεί ξανά άλλο ένα «Ποτέ πια» πάνω από έναν ακόμη τάφο.

Ας το πούμε τώρα. Και ας το εννοήσουμε.