Κάθε χρόνο, στις 18 Δεκεμβρίου, η Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών μας καλεί να σταθούμε για λίγο και να κοιτάξουμε πίσω από τους αριθμούς. Να θυμηθούμε τους ανθρώπους. Τις ιστορίες. Τις σιωπές.

Υπάρχουν άνθρωποι που έφυγαν χωρίς να ξέρουν αν και πότε θα επιστρέψουν.
Άφησαν πίσω σπίτια, γονείς, παιδιά.
Έφυγαν με μια βαλίτσα γεμάτη ανάγκη και μια υπόσχεση ψιθυριστή:
«Θα αντέξω για όλους».

Και υπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν με φωνές στο τηλέφωνο, με γράμματα, με δέματα από μακριά. Παιδιά που έμαθαν τι σημαίνει αγάπη από τα χέρια των παππούδων και των γιαγιάδων. Εκείνων που έγιναν γονείς ξανά, κρατώντας όρθια την οικογένεια μέχρι να ξανασμίξουν οι δρόμοι.

Οι πρώτοι μετανάστες δούλεψαν σκληρά, συχνά αόρατοι. Κουβάλησαν μοναξιά, φόβο και εξάντληση, αλλά και μια βαθιά ελπίδα: ότι η θυσία τους θα γίνει μέλλον. Και το μέλλον ήρθε. Με πρόσωπα παιδικά. Με γενιές που μεγάλωσαν ανάμεσα σε δύο τόπους, δύο γλώσσες, δύο αγκαλιές.

Σήμερα, περισσότεροι από 281 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως ζουν μακριά από τη χώρα που γεννήθηκαν. Πίσω από κάθε αριθμό υπάρχει μια μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία αποχωρισμού, αντοχής και αγάπης που δεν λύγισε.

Το φετινό παγκόσμιο μήνυμα, όπως ορίστηκε από τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης,
«Η Μεγάλη μου Ιστορία: Πολιτισμοί και Ανάπτυξη», μας θυμίζει κάτι απλό αλλά βαθιά αληθινό: ότι οι κοινωνίες δεν χτίζονται μόνο με οικονομικούς δείκτες, αλλά με ανθρώπους. Με θυσίες που δεν φάνηκαν ποτέ στα πρωτοσέλιδα. Με παππούδες και γιαγιάδες που κράτησαν τη μνήμη ζωντανή. Με παιδιά που μεγάλωσαν πιο γρήγορα απ’ όσο έπρεπε.

Η μετανάστευση πόνεσε, αλλά γέννησε δύναμη.

Και αν κάτι μένει στο τέλος όλων αυτών των διαδρομών, είναι ότι τίποτα δεν χάθηκε. Η αγάπη βρήκε τρόπους να αντέξει. Οι ρίζες απλώθηκαν πιο βαθιά. Και οι αποστάσεις δεν κατάφεραν να χωρίσουν τις καρδιές. Γιατί όσα παιδιά μεγάλωσαν με παππούδες και γιαγιάδες κουβαλούν μέσα τους διπλή αγκαλιά. Και όσοι έφυγαν, δεν έφυγαν ποτέ πραγματικά. Έγιναν γέφυρες, μνήμη και φως.

Η ελπίδα δεν έμεινε πίσω. πέρασε στις επόμενες γενιές.