Η 19η Μαΐου είναι η Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Ένα αφιέρωμα στον πόνο, την ιστορία και την άσβεστη φλόγα της μνήμης.

19 Μαΐου – Μια μέρα μνήμης, μια σιωπηλή κραυγή από τον Πόντο

Υπάρχουν ημερομηνίες που δεν ξεχνιούνται. Δεν είναι απλώς σημάδια στο ημερολόγιο. Είναι ουλές στην ιστορική μας μνήμη. Η 19η Μαΐου είναι μια τέτοια μέρα. Μια μέρα βαθιάς περισυλλογής και συγκίνησης. Μια μέρα που η σιωπή μιλά πιο δυνατά από τις λέξεις.

Στον Πόντο, εκεί όπου κάποτε αντηχούσαν τα τραγούδια της λύρας και τα γέλια των παιδιών, απλώθηκε το σκοτάδι. Από το 1914 έως το 1923, πάνω από 353.000 Πόντιοι Έλληνες εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν. Ήταν ένα σχέδιο εξόντωσης που στόχευε να σβήσει την ταυτότητα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό ενός ολόκληρου λαού.

Η 19η Μαΐου 1919 δεν ήταν απλώς η μέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Ήταν η αρχή της κορύφωσης της τραγωδίας. Από εκείνη τη μέρα και μετά, τα δάκρυα δεν στέγνωσαν. Οι εστίες άδειασαν. Οι φωνές πνίγηκαν. Η ιστορία σκλήρυνε.

Και όμως, μέσα στην καταστροφή γεννήθηκε μια άσβεστη φλόγα. Οι Πόντιοι που σώθηκαν, κουβάλησαν τον Πόντο στην καρδιά τους. Τον έφεραν μαζί τους στην Ελλάδα, στην προσφυγιά, στην ξενιτιά. Ξαναέστησαν τις ζωές τους πάνω στα χαλάσματα της απώλειας, χωρίς να ξεχάσουν. Μετέφεραν τραγούδια, χορούς, παραδόσεις — έναν ολόκληρο κόσμο που αρνήθηκε να σβήσει.

Η 19η Μαΐου δεν είναι μόνο ένα μνημόσυνο. Είναι ένας ζωντανός όρκος: να θυμόμαστε. Να διδάσκουμε. Να μιλάμε. Γιατί η σιωπή, όταν επιβάλλεται, είναι συνένοχη. Κάθε γενοκτονία που αποσιωπάται, κινδυνεύει να επαναληφθεί.

Ας μην ξεχνάμε: η μνήμη δεν είναι μόνο παρελθόν. Είναι καθρέφτης του μέλλοντός μας.

Σήμερα, ας σταθούμε για λίγο ήσυχοι. Όχι από αδυναμία. Από σεβασμό. Για εκείνους που χάθηκαν. Για εκείνους που έζησαν. Για την αλήθεια που δεν πρέπει να θαφτεί.

Η 19η Μαΐου ανήκει στις ψυχές που ζητούν όχι εκδίκηση, αλλά δικαίωση.