Μια τρυφερή αληθινή ιστορία για τη μάνα που ταξιδεύει, θυσιάζεται και προστατεύει σιωπηλά μια ζωή ολόκληρη. Ένα αφιέρωμα καρδιάς στη Γιορτή της Μητέρας που θα σε συγκινήσει.

Η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου είναι αφιερωμένη στη Μάνα. Μα είναι ποτέ αρκετή μια μέρα για να τιμήσουμε αυτό το πρόσωπο που, από την πρώτη μας ανάσα, στέκει εκεί, σιωπηλά ή δυναμικά, να μας φροντίζει, να μας μαλώνει, να μας προστατεύει, να μας οδηγεί;

Κάθε μάνα έχει τη δική της ιστορία. Άλλες πιο ήπιες, άλλες σμιλεμένες με κόπο, δάκρυ και επιμονή. Μα σήμερα, ας μιλήσουμε για εκείνη τη μάνα που μας αφήνει άφωνους όχι με τα λόγια της, αλλά με τις πράξεις της. Τη μάνα που φεύγει και ξανάρχεται, διασχίζοντας σύνορα, μόνο και μόνο για να δει τα παιδιά και τα εγγόνια της. Να τους μαγειρέψει, να τους ξεκουράσει, να τους δώσει λίγο από τον εαυτό της.

Ξημέρωσε η μέρα της επιστροφής της. Ντυμένη, στην πένα, από τις έξι το πρωί. Έχει άλλα παιδιά και εγγόνια που την περίμεναν στην Ελλάδα. Πέντε εβδομάδες κοντά μας και κάθε μέρα τηλέφωνα με την πατρίδα – το σώμα εδώ, η καρδιά εκεί. Το αντίστροφο κάνει τους υπόλοιπους δέκα μήνες του χρόνου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει αυτό το ταξίδι. Πάνω από 17 φορές μέχρι τώρα. Και πάντα εδώ, όταν γεννήθηκαν τα εγγονάκια, να βοηθήσει, να στηρίξει, να μοιράσει αγάπη. Μια γυναίκα που κουβαλά το νοικοκυριό της και την έγνοια της παντού. Σπίτι της ή σπίτι των παιδιών της, είναι πάντα παρούσα. Σπάρτη, Τρίκαλα, Θήβα, Παπαδάτες, Μόναχο… κι αν ένα παιδί της ζούσε στον Βόρειο Πόλο, θα πήγαινε και εκεί. Μια φορά, έστω, θα πήγαινε. Πάντα όμως θα γυρίσει στο σπίτι της. Με τον κήπο της και τις τριανταφυλλιές της που τις έχει απο τα χρόνια που ζού ακόμη ο πεθερός της. Πάνω απο 50 χρόνια και είναι περήφανη γι αυτό…

Μα μην τη σκαλίσεις πολύ… Μπορεί να γίνει και σκύλα – βλέπεις, 40 χρόνια μοναξιάς τον σμιλεύουν τον άνθρωπο. Τον σκληραίνουν, για αλλους ισωως και να τον παραξενεύουν…..

Καθόμαστε στο αυτοκίνητο. Ο αποχαιρετισμός – κλασικά – δακρυσμένος. Κάπου ανάμεσα σε ένα αναφιλητό και μια τρυφερή ματιά, ανοίγει την τσάντα της και βγάζει μια ζωγραφιά. Ένα λευκό χαρτί με δυο πεταλούδες, έναν κήπο και μερικές λέξεις που ραγίζουν την καρδιά:

«Γιαγιάκα μου, σε αγαπώ πολύ πολύ. Σε πέντε μήνες θα τα ξαναπούμε. Συγγνώμη αν δεν σε άφησα να κοιμηθείς κάποια μεσημέρια…»

Ένα δάκρυ κυλά στο πρόσωπό της. Κρατιέμαι να μην την ακολουθήσω. Αλλάζω θέμα συζήτησης, γιατί οι σκέψεις είναι πολλές. Και κάποιες, σκληρές.

«Την είδες; Θα την ξαναδείς; Είσαι σίγουρος;»

Απαντώ μέσα μου: «Ρε, άι παράτα μας από ‘δω! Μια χαρά είναι η μάνα! Σκληρό καρύδι!»

Γιατί όντως είναι. Η γιαγιά της έφτασε τα 112. Ώσπου τα 108 ανέβαινε στη σκαμνιά! Από τα 12 της στο βουνό, ξυπόλυτη, να φυλά πρόβατα. Στο χωριό, η έκτη από εννέα αδέρφια. Από τα 14 της στον κάμπο της Άρτας. Σχολείο; Ξεχασέ το. «Όσες πάνε γυμνάσιο, γίνονται πόρνες», έλεγε ο παππούς.

Στα 18 στην Αθήνα. Ύστερα Ιταλία, και από εκεί στο Μόναχο με τον “Κολοκοτρώνη”, μια βαλίτσα και λαστιχένια παπούτσια. Γάμος το ’66, παιδιά το ’67, ’71 και ’80. Χήρα στα 35, με τρία παιδιά και πεθερά κατάκοιτη. Και όμως, δεν λύγισε ποτέ. Αντίθετα, έμεινε εκεί, ακλόνητη, να παλεύει.

Στο αεροδρόμιο με χαιρετά από μακριά. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αν καθόταν λίγο ακόμα, οι κακές σκέψεις θα με λύγιζαν.

Η ώρα περνά, η μπάρα του πάρκινγκ ανοίγει και η οθόνη γράφει 12,50€. Τι σημασία έχει; Κάθε λεπτό μαζί της είναι ανεκτίμητο. Το ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε. Για εκείνη στο σπίτι, της την Ιθάκης και μένα στο δικό μου.

Και τώρα, δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Ημέρα της Μητέρας. Την τιμούμε. Την υμνούμε. Την τραγουδούμε. Αλλά φτάνει;

Φτάνει μια μέρα τον χρόνο;

Όχι. Δεν φτάνει. Γιατί η μάνα δεν κάνει παύσεις. Δεν έχει ρεπό. Δεν ζητά τίποτα και δίνει τα πάντα. Υπάρχουν όμως και άλλα κράτη, που ούτε καν λόγος δεν γίνεται για την γιορτή αυτή. Και να γίνεται δηλαδή δεν υπάρχει ούτε ο τρόπος για να τιμηθεί, πόσο μάλλον ο χρόνος από την πλευρά της για να δεχθεί κάτι τέτοιο.. Εκεί, παραμένει μάνα παλαιάς κοπής: πλένει στο ποτάμι, μαγειρεύει χωρίς κουζίνα, γεννά και φροντίζει. Και φεύγει αθόρυβα όταν νιώσει πως ολοκλήρωσε την αποστολή της.

Μα ποτέ δεν παύει να προστατεύει. Από μακριά. Σιωπηλά.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο ζωικό βασίλειο. Όταν πια φτάσει η ώρα του αποχωρισμού, θα το κάνει σιωπηλά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και  ανοιγωκλείνοντας δυο φορές τα χείλη της  λέγοντας και αυτή με την σειρά της την μαγική λέξη, ΜΑΜΑ

Ίσως γι’ αυτό, σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου, η λέξη ΜΑΜΑ είναι η ίδια. Γιατί σημαίνει το ίδιο: Αγάπη. Θυσία. Αφοσίωση, Ζωή.

“Χρόνια πολλά Μαμά”

Επιμέλεια κειμένου: Fytilidis