Κάθε 29η Νοεμβρίου, ο κόσμος στρέφεται – έστω για λίγο – προς έναν λαό που ζει δεκαετίες τώρα ανάμεσα στη γη και στην εξορία, ανάμεσα στο χώμα που τον γέννησε και στις πληγές που δεν λένε να επουλωθούν.
Η Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό δεν είναι απλώς μια ακόμη καταχώριση στο ημερολόγιο. Είναι ένας υπενθυμιστικός σεισμός στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Μια μέρα όπου η παγκόσμια κοινότητα δηλώνει ότι «θυμάται». Κι όμως — κάθε χρόνο μοιάζει να ξεχνά περισσότερο.

Η αρχή μιας υπόσχεσης που δεν τηρήθηκε

Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε το περίφημο σχέδιο 181: δύο κράτη, δύο λαοί, μία Ιερουσαλήμ υπό ειδικό καθεστώς.
Ένα όραμα χαραγμένο πάνω σε χαρτί, όχι πάνω στην πραγματικότητα.

Από τα δύο κράτη, μονάχα το ένα γεννήθηκε.
Το άλλο έμεινε παιδί που δεν πρόλαβε να δει φως∙ έμεινε σε αναστολή, σε αναβολή, σε εκκρεμότητα.
Και εκεί, στο κενό, γεννήθηκαν δεκαετίες ολόκληρες αγωνίας.

2012 — Η μεγάλη πλειοψηφία που δεν άλλαξε τον κόσμο

Πλησιάζοντας στο σήμερα, η 29η Νοεμβρίου απέκτησε νέα βαρύτητα.
Το 2012, ο ΟΗΕ ψήφισε την αναβάθμιση της Παλαιστίνης σε κράτος-παρατηρητή. Η πλειοψηφία ήταν συντριπτική: 138 χώρες υπέρ.

Κι όμως…
Αυτή η νίκη έμεινε συμβολική. Οι συμβολισμοί, βλέπεις, δεν σώζουν ανθρώπους∙ σώζουν μονάχα πολιτικές συνειδήσεις.

Οι 9 χώρες που ψήφισαν «ΚΑΤΑ»:

Ηνωμένες Πολιτείες, Ισραήλ, Καναδάς, Τσεχία, Παναμάς, Νήσοι Μάρσαλ, Μικρονησία, Ναούρου, Πάλαου.

41 χώρες απείχαν

Από την Αλβανία ως την Αυστραλία, από τη Γερμανία ως την Ολλανδία και από τη Βοσνία ως τη Σιγκαπούρη, μια μακρά λίστα κρατών επέλεξε τη σιωπή — μια σιωπή που συχνά είναι πιο ηχηρή από ένα «όχι».

Και κάπως έτσι φτάνει κανείς στην ουσία:
δεν είναι η έλλειψη ψήφων που κρατά την Παλαιστίνη στο περιθώριο. Είναι η έλλειψη βούλησης.

Η υποκρισία των ισχυρών — μια σκιά πάνω από κάθε απόφαση

Ο ΟΗΕ μιλά για δικαιώματα, ειρήνη, αυτοδιάθεση.
Όμως επιτρέπει την αδράνεια να απλώνει τις ρίζες της.
Τα ψηφίσματα γίνονται νεκρά γράμματα, παγιδευμένα σε γραφεία και διαδρόμους.
Η διεθνής κοινότητα υποκλίνεται στην πλειοψηφία, μα υπακούει στους λίγους.

Και οι λίγοι αυτοί κρατούν στα χέρια τους συμμαχίες, συμφέροντα, εξοπλισμούς, αγορές.
Η δικαιοσύνη μετριέται σε γεωπολιτικά ισοζύγια, όχι σε ανθρώπινες ζωές.

Πώς γίνεται ένας λαός με εκατομμύρια ψυχές να είναι ορατός στα ψηφίσματα, αλλά αόρατος στις αποφάσεις;
Πώς γίνεται η αλληλεγγύη να γιορτάζεται μια μέρα τον χρόνο,
κι όλες τις υπόλοιπες να θάβεται κάτω από την ίδια την παγκόσμια σιωπή;

Η 29η Νοεμβρίου δεν είναι γιορτή — είναι υπενθύμιση ευθύνης

Είναι η μέρα που ο κόσμος δηλώνει αλληλεγγύη.
Μα είναι και η μέρα που ο κόσμος οφείλει να αναρωτηθεί:

Τι σημαίνει αλληλεγγύη όταν δεν συνοδεύεται από πράξη;
Τι αξία έχει η πλειοψηφία όταν η πραγματικότητα παραμένει δεμένη στα χέρια της μειοψηφίας;
Πόσες ακόμη χρονιές θα περνούν, πριν η παγκόσμια κοινότητα κάνει κάτι περισσότερο από το να «αναγνωρίζει»;

Η 29η Νοεμβρίου μοιάζει με δάδα σε σκοτεινή αίθουσα.
Δεν φωτίζει αρκετά.
Μα κρατά ακόμη ζωντανή την ελπίδα ότι κάποτε θα ανάψει ένας ήλιος δικαιοσύνης.