Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Άτλας» ανοίγει τη συζήτηση για τις προσωπικές ιστορίες των Ελλήνων μεταναστών, τις δυσκολίες της μετανάστευσης και το μήνυμα αυτογνωσίας που θέλει να μεταφέρει στους θεατές. Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, μας μιλάει για την έμπνευση πίσω από το έργο, τις αντιδράσεις του κοινού και τα επόμενα σχέδια για το ντοκιμαντέρ.

Η έμπνευση πίσω από το ντοκιμαντέρ

Το ντοκιμαντέρ «Άτλας» γεννήθηκε από μια βαθιά εσωτερική ανάγκη του σκηνοθέτη να απαντήσει σε προσωπικά ερωτήματα. «Δεν ήταν θέμα να κερδίσω χρήματα», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Ήταν ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα από τρεις χαρακτήρες, που με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου».

Η αρχική ιδέα προήλθε από ένα τραγούδι, αλλά η επεξεργασία του έργου οδήγησε σε μια σύνδεση με τον Τιτάνα Άτλα, συμβολίζοντας το βάρος που κουβαλά ένας μετανάστης καθώς αντιμετωπίζει τα προβλήματα της ζωής σε μια ξένη χώρα.

Οι χαρακτήρες και οι προσωπικές ιστορίες

Οι τρεις χαρακτήρες του ντοκιμαντέρ αντιπροσωπεύουν διαφορετικές εμπειρίες της ελληνικής μετανάστευσης στη Γερμανία. Από την ανάγκη εύρεσης εργασίας και στέγης μέχρι την εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας, το έργο αποτυπώνει τις δυσκολίες αλλά και την εσωτερική δύναμη των ανθρώπων.

«Οι Έλληνες που μεταναστεύσαμε τότε δεν είχαμε πολλά», λέει ο σκηνοθέτης. «Δεν υπήρχαν δουλειές στο δημόσιο, ούτε σπίτια στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι έφυγαν αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον».

Η μοναξιά και οι δυσκολίες της μετανάστευσης

Το έργο αναδεικνύει επίσης την προσωπική μοναξιά που βίωσαν οι μετανάστες στα πρώτα τους χρόνια, χωρίς φίλους ή σύντροφο, και την αναγκαιότητα να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματα στέγασης και ένταξης. Η γλώσσα αποτέλεσε ένα ακόμα εμπόδιο: «Χωρίς γλώσσα και στέγη δεν υπάρχει εργασία», αναφέρει.

Η εμπειρία αυτή είναι συνυφασμένη με την έννοια της υπομονής και της επιμονής, καθώς οι ήρωες αντιμετωπίζουν με καρτερικότητα τις δυσκολίες, ακολουθώντας ένα προσωπικό ταξίδι αυτογνωσίας.

Αντιδράσεις του κοινού και προβολές

Το ντοκιμαντέρ έχει ήδη προβληθεί σε Ελλάδα, Γερμανία, Κύπρο και Νέα Υόρκη, με πάνω από 20 προβολές συνολικά. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν ποικίλες. Έλληνες που είχαν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες μεταναστεύοντας ταυτίστηκαν βαθιά με τους χαρακτήρες, ενώ όσοι είχαν γεννηθεί στη Γερμανία δυσκολεύτηκαν να κατανοήσουν τις δυσκολίες των νέων μεταναστών.

«Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πόσο διαφορετικά βιώνουν το ίδιο έργο οι άνθρωποι ανάλογα με τα δικά τους βιώματα», αναφέρει ο σκηνοθέτης. Οι προβολές προσέφεραν επίσης μια ευκαιρία διαλόγου για την ελληνική μετανάστευση και την εμπειρία της ξενοφοβίας.

Το μήνυμα του έργου και οι στόχοι για το μέλλον

Ο σκηνοθέτης θέλει το έργο να προβληματίσει τους θεατές: «Δεν είναι μια κωμωδία για να γελάσει κάποιος και να φύγει. Θέλω να μείνει κάτι στον θεατή, να σκεφτεί και να κατανοήσει την εμπειρία των άλλων».

Στο μέλλον, σκοπεύει να επεκτείνει το ντοκιμαντέρ, παρουσιάζοντας την οπτική των ξένων που ζουν στην Ελλάδα, όπως νέους Κινέζους μετανάστες, και να το χρησιμοποιήσει σε εκπαιδευτικά προγράμματα για την ενσωμάτωση μεταναστών.

Το ντοκιμαντέρ ολοκληρώνεται με το ποίημα «Ιθάκη» του Κ. Καβάφη, που συνοψίζει όλο το έργο σε μια λέξη: αναζήτηση. Αναζήτηση της αυτογνωσίας, του προσωπικού ταξιδιού και του προορισμού του καθενός.

Συμπέρασμα

Το ντοκιμαντέρ «Άτλας» δεν είναι απλά μια ιστορία μεταναστών. Είναι μια πρόσκληση για κατανόηση, αλληλεγγύη και προβληματισμό για τις δυσκολίες και τις επιλογές που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Μέσα από προσωπικές ιστορίες, μοναξιά και επιμονή, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έργο που συνδέει διαφορετικές γενιές, κοινότητες και εμπειρίες.