Ένα άρθρο της Σοφίας Τραχιώτη.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι καθιστά ένα παιδί ευτυχισμένο; Κάθε φορά που ξεκινώ για το σχολείο στόχος μου είναι να δημιουργήσω το κατάλληλο περιβάλλον για να νιώσει το παιδί ασφάλεια, αγάπη, φροντίδα… να επιστρέψει σπίτι του δίχως αρνητική διαπαιδαγώγηση αλλά με αίσθημα ευτυχίας.

Για να δημιουργήσω το συγκεκριμένο περιβάλλον κάνω ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Αναπολώ το παρελθόν ανοίγοντας το σεντούκι των δικών μου παιδικών αναμνήσεων. Άραγε που κρύβεται η ευτυχία των παιδικών μου χρόνων; Ποιες είναι οι ρίζες της δικής μου ευτυχίας; Ναι! Η ευτυχία έχει ρίζες που ως ενήλικας τις ποτίζεις, τις πολλαπλασιάζεις και τις ολοκληρώνεις.

Ευτυχία ήταν για εμένα το ήρεμο περιβάλλον του σπιτιού, το παραμύθι της γιαγιάς, το πεντανόστιμο φαγητό στη γάστρα της, οι ιστορίες του παππού, το ηχηρό χαμόγελο της μάνας, Ευτυχία ήταν για μένα οι οικογενειακές διακοπές που πηγαίναμε μόνο οι τέσσερις. Τα λόγια του μπαμπά όταν παραπονιόμουν επειδή δεν πηγαίναμε μαζι με άλλες οικογένειες διακοπές.. «μας λείπετε στην καθημερινότητα και θέλουμε να περάσουμε χρόνο όλοι μαζί». Το «όλοι μαζί» κρύβει σταθερότητα, ασφάλεια, αγάπη και συμπόρευση. Ευτυχία ήταν για εμένα εικόνες, μυρωδιές και νότες από μελωδίες που συντρόφευσαν όλη την νιότη των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.

Κι ας επιστρέψουμε στο σήμερα… Δε διαφέρω από τα σημερινά παιδιά. Δε διαφέρουμε από τα σημερινά παιδιά. Τα παιδιά για να γίνουν ευτυχισμένα χρειάζονται ένα σταθερό περιβάλλον που να περικλείει αγάπη, στοργή, φροντίδα και θετική διαπαιδαγώγηση. Τα παιδιά δεν χρειάζονται φόβο αλλά τόλμη για να μπορούν να ανοίξουν φτερά και να πετάξουν. Ο Νίκος που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού δεν χρειάζεται να ακούει συνεχώς «κοίταξε με στα μάτια». Η Μαρία που παρουσιάζει ΔΕΠΥ δεν χρειάζεται να ακούει “κάτσε κάτω στην καρέκλα και κάνε τις ασκήσεις σου γρήγορα” Ο Άλι από τη Συρία «είσαι ξένος, δεν σε θέλουμε για φίλο μας». Ο Johannes « έχεις δύο μαμάδες μα που είναι ο μπαμπάς σου;». Η Katharina που είναι τυφλή «θα πάμε σινεμά, δε σου λέμε αφού δεν μπορείς να έρθεις..». Ο Georg που δεν έχει μητέρα «εσύ δε θα φτιάξεις δώρο για τη γιορτή της μητέρας;». Η Myriam «εσύ δεν μας έχεις καλέσει ποτέ σπίτι σου, ντρέπεσαι που μένεις σε προσφυγικό συνοικισμό;».

Λέξεις και φράσεις που πληγώνουν. Λέξεις και φράσεις που έχουν ειπωθεί από παιδικά στόματα αλλά από πίσω κρύβονται γονείς που επικρίνουν, γονείς που αδιαφορούν, γονείς που αφιερώνουν ελάχιστο χρόνο στα παιδιά τους. Αν έκανα μια λίστα τι καθιστά ένα παιδί ευτυχισμένο θα ήταν η επόμενη: Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο και όχι υλικά αγαθά. Ένα ακριβό κινητό δεν αναπληρώνει την απουσία του γονιού. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, ισχυρούς δεσμούς με τα μέλη της οικογένειάς τους. Αν οι ρίζες τους έχουν βάθος τότε τα κλαδιά τους θα είναι γερά και ακέραια. Τα παιδιά χρειάζονται αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση την οποία κατακτούν όταν συμπεριλαμβάνονται στη συμμετοχή και στη λήψη αποφάσεων της οικογένειας.

Τα παιδιά χρειάζονται κοινωνικοποίηση και συναναστροφή με φίλους, η οποία τους ενδυναμώνει και τους κάνει ευτυχισμένους. Τα παιδιά χρειάζονται αποδοχή τόσο από το οικογενειακό όσο και από το σχολικό περιβάλλον. Οι ευτυχισμένοι γονείς διαπαιδαγωγούν ευτυχισμένα παιδιά. Οι ευτυχισμένοι δάσκαλοι πλάθουνε ευτυχισμένες ψυχές.

Διαβάζοντας αυτό το άρθρο ας συνδράμουμε όλοι μας βάζοντας ένα λιθαράκι στη ευτυχία του παιδιού που θα συναντήσουμε στο δρόμο μας. Ας συμβάλουμε όλοι ως κοινωνία στο χαμόγελο εκείνου του παιδιού που κρύβει την αθωότητα και την αγνότητα. Ας αποτρέψουμε να γίνει ένας εγκληματίας, ένα αγρίμι, γεμάτο μίσος για τον συνάνθρωπο. Ας διαπαιδαγωγήσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους, χρήσιμα μέλη της κοινωνίας μας. Γιατί το παρόν θα γίνει το μέλλον και το μέλλον σε λίγα χρόνια το παρελθόν της γενιάς που θα ακολουθήσει.

Πηγή: Diakonie Hasenbergl