Μια εκδήλωση που ξεκίνησε ως απλή παρουσίαση βιβλίου εξελίχθηκε σε πολιτικό σεισμό με επικριτικό επίκεντρο τη γεωπολιτική και εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο έμπειρος δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής Σταύρος Λυγερός, με το νέο του βιβλίο, άνοιξε την κουρτίνα σε μια σειρά εθνικών ζητημάτων που –όπως φάνηκε– η σημερινή κυβέρνηση προτιμά να διαχειρίζεται στο ημίφως της διπλωματικής σιωπής και των «ήπιων τόνων».

Κατά την παρουσίαση σε ασφυκτικά γεμάτο Πολεμικό Μουσείο, οι δημόσιες τοποθετήσεις απέναντι στους χειρισμούς της κυβέρνησης σε ζητήματα όπως τα ελληνοτουρκικά, η εθνική κυριαρχία και οι ενεργειακές συμμαχίες έπεσαν σαν κεραυνός. Τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και εν συνεχεία ο Αντώνης Σαμαράς, με λόγο μεστό και τεκμηριωμένο, καυτηρίασαν την επιλογή της κυβέρνησης να εμφανίζεται ως «πρόθυμος εταίρος» των διεθνών συσχετισμών, υποβαθμίζοντας σταθερά την εθνική στρατηγική σε απλό παρακολούθημα των ΝΑΤΟϊκών και ευρωατλαντικών επιταγών.

Και όπως είχε πει και ο Oscar Wilde:, «Η αφέλεια είναι το μόνο που δεν συγχωρεί ποτέ η Ιστορία»! – μια υπενθύμιση- καρφί για τον Κυριάκο Μητσοτάκη μεταξύ των πολλών που είχε να του προσάψει ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς

Οι αναφορές των πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά προσέδωσαν έμφαση στη διαφοροποίηση εντός της παράταξης. Οι δύο εμφανίζονται, στα λόγια όσων μίλησαν, ως υπέρμαχοι μιας πιο ανεξάρτητης και σταθερής εξωτερικής πολιτικής σε αντίθεση με τον σημερινό πρωθυπουργό, ο οποίος –σύμφωνα με τα λεγόμενα των παρευρισκόμενων– «τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις που οι ίδιοι του υπαγορεύουν».

Οι παρόντες «γαλάζιοι» βουλευτές είτε κράτησαν χαμηλό προφίλ είτε έδειξαν έντονη αμηχανία. Η εικόνα ενός κόμματος με ρωγμές στα θεμέλια του εθνικού του αφηγήματος έγινε έκδηλη. Δεν ήταν λίγοι οι παρευρισκόμενοι που έκαναν λόγο για «εθνική αφωνία» και «στρατηγική υποταγής σε ξένες βουλήσεις». Το κοινό, ενεργό και παθιασμένο, αντέδρασε θερμά σε κάθε αιχμή, επιβεβαιώνοντας ότι ο πατριωτικός παλμός δεν έχει πάψει να χτυπά – απλώς αγνοείται από το Μαξίμου.

Στα κοινωνικά δίκτυα, οι αντιδράσεις κυμάνθηκαν από ενθουσιασμό για το θάρρος του Λυγερού μέχρι οργή για τον «στρατηγικό εφησυχασμό» της κυβέρνησης. Όλο και περισσότερες φωνές κάνουν λόγο για εξωτερική πολιτική με «λογική διαχείρισης ήττας» και όχι υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων.

Το βιβλίο του Λυγερού, όπως όλα δείχνουν, δεν θα αποτελέσει απλώς μια καταγραφή απόψεων, αλλά έναυσμα για αναθεώρηση της εθνικής στρατηγικής – ή τουλάχιστον για την ανάδυση μιας σοβαρής συζήτησης.