Το Συμβούλιο Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Μονάχου γράφει.

Η Ελληνόγλωσση Εκπαίδευση στο Μόναχο και η Διαχρονική Αδιαφορία της Πολιτείας

Μετά από χρόνια αδράνειας και ακαμψίας, η ελληνική εκπαίδευση στο Μόναχο παραμένει αντιμέτωπη με ένα αβέβαιο μέλλον. Η Πολιτεία οφείλει να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της.

¨“…..όσοι περάσανε πήραν και κάτι…“

Ο λόγος για όλους όσοι πέρασαν από το Υπουργείο Παιδείας διαχρονικά (και δεν είναι δα και λίγοι) και δυστυχώς, δεν έχουν αφήσει καμία ουσιαστική κληρονομιά στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό. Από τα χρόνια της μεταπολίτευσης έως και σήμερα 31 υπουργοί και αμέτρητοι υφυπουργοί, “γραμματείς και φαρισαίοι“ ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Αντί να προσπαθήσουν να ενισχύσουν και να διευρύνουν το δίκτυο των ελληνικών σχολείων στην περιοχή, οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας και οι αρμόδιοι φορείς προχώρησαν σε συστηματικές υποβαθμίσεις και κλείσιμο σχολικών μονάδων.

Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο ανησυχητική, καθώς τα τελευταία 15 χρόνια έχουμε δει να κλείνουν τρία σχολεία στην ευρύτερη περιοχή του Μονάχου (Augsburg, Dachau και το 2ο Δημοτικό Σχολείο Μονάχου «Πυθαγόρας»). Εν τω μεταξύ, η σχολική κοινότητα του Μονάχου, η οποία αποτελείται από τρία δημοτικά σχολεία, δύο γυμνάσια και ένα λύκειο, εξυπηρετεί περίπου 1.000 παιδιά. Αυτή η σημαντική εκπαιδευτική υποδομή βρίσκεται υπό άμεσο κίνδυνο. Εδώ και μήνες, οι δύο μεγαλύτερες σχολικές μονάδες του Μονάχου βρίσκονται στον αέρα, με τον κίνδυνο να χάσουμε και άλλες σχολικές μονάδες να είναι πλέον ορατός. Αν βάλουμε δε στην εξίσωση και το χαμένο σχολικό κτήριο που χάθηκε χωρίς να „ανοίξει μύτη“ τότε μιλάμε για μια εγκληματική αδιαφορία και ανικανότητα συνάμα. Μια γύμνια που προσπαθούν να κρύψουν με διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια με προσκείμενα προς την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ανήθικη προσπάθεια ενός μεγαλοδημοσιογράφου και ενός γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας, που με περίσσιο σθένος πριν ένα χρόνο περίπου, επιχείρησαν να προσδώσουν αρνητικό πρόσημο στις κινητοποιήσεις των γονέων, προβάλλοντας υπόνοιες ότι μπορεί να «τα παίρνουν από τον ιδιοκτήτη».

Μια συμβουλή και μια ερώτηση όχι μόνο προς τους δυο κυρίους, αλλά όλους αυτούς που έλεγαν ότι έχουμε χρόνο και θα βρεθεί λύση και ληστρικά συμβόλαια και πράσινα άλογα.

Μην κρίνετε με βάση τους εαυτούς σας, και πείτε μας τώρα πόσος χρόνος υπάρχει ακόμη;

Η αδυναμία της Πολιτείας να διασφαλίσει τη συνεχιζόμενη λειτουργία αυτών των σχολείων και να αναλάβει την ευθύνη για τη βιωσιμότητά τους αποτελεί σοβαρό πλήγμα για την ελληνική εκπαίδευση στο εξωτερικό, αλλά και για την ίδια τη γερμανική συνεργασία που υποστηρίζει αυτά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μέσω της βαυαρικής χρηματοδότησης.

Παρά την αυξανόμενη πίεση και τις διαβεβαιώσεις για την εξεύρεση λύσης, η υπογραφή της σύμβασης για την εξασφάλιση της νέας σχολικής στέγης για τα ελληνικά σχολεία του Μονάχου παραμένει εκκρεμής. Η καθυστέρηση αυτής της διαδικασίας δημιουργεί σοβαρές αβεβαιότητες για το μέλλον των σχολείων και επιδεινώνει την ήδη δύσκολη κατάσταση, καθώς οι αρμόδιοι φορείς εξετάζουν (κατά τα λεγόμενά τους πάντα) πλέον δύο πιθανά κτήρια για τη στέγαση των σχολείων. Η σχολική κοινότητα δεν μπορεί να συνεχίσει να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση αβεβαιότητας, η οποία επηρεάζει αρνητικά τη λειτουργία των σχολείων και το μέλλον των παιδιών που εξυπηρετούν.

Η κωλυσιεργία και η ακαμψία του ελληνικού κράτους ενδέχεται να καταστήσουν αδύνατη την έγκαιρη ολοκλήρωση των απαιτούμενων διαδικασιών, με αποτέλεσμα το κτήριο να μην είναι έτοιμο μέχρι τον Σεπτέμβριο, όταν και τα παιδιά θα επιστρέψουν στις τάξεις. Σημειωτέον δε ότι σήμερα διανύουμε την 551η ημέρα αναμονής, χωρίς να έχει υπάρξει καμία ουσιαστική πρόοδος.

 Όσο και αν κάποιοι υπεύθυνοι / ανεύθυνοι προσπαθούσαν να διαλαλήσουν ότι τα πράγματα ήταν έτοιμα προς υπογραφή τον περασμένο Αύγουστο και παρά τα όμορφα λόγια κάποιων άλλων «ουρανοκατέβατων υπευθύνων» στο εξωτικό Μαρούσι, ότι με τέτοιο σχολείο, ζηλεύει και θα ήθελε να είναι και αυτός μαθητής του σχολείου αυτού.

Τα ελληνικά σχολεία στο εξωτερικό γενικότερα δεν είναι απλά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Είναι ταυτόχρονα πολιτιστικοί και κοινωνικοί πυλώνες και θα μπορούσαν να είναι φάροι πολιτιστικής κληρονομιάς για όλη την Ευρώπη. Αυτή είναι η επίσημη γνώμη Γερμανών υπευθύνων για αυτά τα σχολεία.

Για εκείνους δε, που τα ζουν εκ των έσω και αποφάσισαν να στείλουν τα παιδιά τους σε ελληνικό σχολείο, είναι δρόμος μετ’ εμποδίων, με την Πολιτεία να τον κάνει ακόμα δυσκολότερο χωρίς να υπάρχει λόγος ή λογική εξήγηση. Η Πολιτεία έχει καθήκον να φροντίσει ώστε τα παιδιά της να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες και τη δυνατότητα να διατηρήσουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους, ενώ παράλληλα να είναι πλήρως ενταγμένα στην κοινωνία που τα φιλοξενεί.

Θα κλείσoυμε με ένα Challenge, όπως λένε στο χωριό μας:

Προκαλούμε όποιον θέλει να βρει αυτά τα πενήντα ένα χρόνια δημοκρατίας στη χώρα μας, ένα σχολείο που πήρε όνομα υπουργού ή υφυπουργού παιδείας.

Τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο…..

Το Συμβούλιο Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Μονάχου