
Θήβα, ο τελευταίος μικρασιατικός συνοικισμός: Ιστορία, πολιτισμός και αναβίωση
19. Αυγούστου 2025
Στο φως οι θησαυροί μιας βυθισμένης πόλης 2.000 ετών στην Αίγυπτο
22. Αυγούστου 2025Στο μικρόφωνο ο Νικόλας Άσιμος: Ο αντάρτης που δεν χώρεσε πουθενά

Νίκολας Ασημόπουλος ή Άσιμος
Σαν σήμερα, το 1949, γεννήθηκε στην Κοζάνη ο Νικόλας Άσιμος, ένας καλλιτέχνης που αρνήθηκε να ενταχθεί σε κάθε σύστημα και να υπακούσει σε κάθε κανόνα. Με το πραγματικό του όνομα Νικόλαος Ασημόπουλος, μετακόμισε νωρίς στην Αθήνα, όπου η ζωή του μπλέχτηκε με την τέχνη, την αναζήτηση και την αμφισβήτηση.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 άρχισε να εμφανίζεται στους δρόμους και τα υπόγεια των Εξαρχείων. Με κιθάρα, φυλλάδια και στίχους που έγραφε και μοίραζε ο ίδιος, δημιούργησε έναν κύκλο ανθρώπων που τον έβλεπαν όχι μόνο σαν τραγουδοποιό, αλλά σαν έναν «αιρετικό προφήτη» της καθημερινότητας. Ο ίδιος, βέβαια, απέρριπτε κάθε ταμπέλα∙ δεν ήθελε να γίνει «είδωλο», αλλά να παραμείνει απλός άνθρωπος.
Ο χαρακτήρας του ήταν ατίθασος και ανυπότακτος. Δεν δέχθηκε ποτέ τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας, προτιμώντας να κυκλοφορεί μόνος του κασέτες με τραγούδια όπως «Ο Ξαναπές» και «Ο Σκληρός Δίσκος». Αυτές οι ανεξάρτητες παραγωγές πέρασαν από χέρι σε χέρι και έγιναν πολύτιμοι θησαυροί για μια γενιά που έβλεπε στον Άσιμο μια φωνή ελευθερίας.
Η ζωή του, ωστόσο, δεν ήταν εύκολη. Συνελήφθη και φυλακίστηκε, ενώ πέρασε και από ψυχιατρικές κλινικές, χωρίς ποτέ να αποδεχτεί τους ρόλους που του απέδιδαν. Ακόμα και μέσα στη φυλακή συνέχιζε να γράφει, να ονειρεύεται και να σχεδιάζει έναν κόσμο πιο αληθινό, πιο ανθρώπινο.
Ο Άσιμος πάλευε χρόνια με τους προσωπικούς του δαίμονες. Είχε αποπειραθεί και άλλες φορές να βάλει τέλος στη ζωή του, σαν να δοκίμαζε τα όρια της ύπαρξης. Στις 17 Μαρτίου 1988, σε ηλικία μόλις 39 ετών, κρεμάστηκε στο σπίτι του στα Εξάρχεια, αφήνοντας πίσω του ένα έργο μικρό σε όγκο, αλλά τεράστιο σε αντίκτυπο.
Σήμερα, 37 χρόνια μετά τον θάνατό του, τα τραγούδια του εξακολουθούν να συγκινούν, να εμπνέουν και να εξοργίζουν. Ο Νικόλας Άσιμος παραμένει μια από τις πιο ιδιότυπες μορφές της νεότερης ελληνικής μουσικής: ένας καλλιτέχνης που έζησε στα άκρα, που δεν φοβήθηκε να φθείρει τον εαυτό του προκειμένου να μείνει αληθινός.
Όπως έλεγε κι ο ίδιος: «Δεν έχω φίλους∙ έχω συμμάχους στο ταξίδι».
Κι αυτό το ταξίδι δεν τελείωσε ποτέ.
Πηγή: sansimera.gr

