Για κάποιους ανθρώπους, η παρουσία τους υπερβαίνει τη φυσική τους ύπαρξη. Γίνονται σύμβολα, σταθερές, κομμάτια μιας ιστορίας που δεν γράφεται μόνο με λέξεις αλλά με πράξεις, πίστη και συνέπεια.

Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος υπήρξε αναμφίβολα μια από τις πιο χαρακτηριστικές και επιδραστικές μορφές του οπαδικού κινήματος στην Ελλάδα. Συνδέθηκε άρρηκτα με την ΑΕΚ, όχι μόνο ως φίλαθλος, αλλά ως ζωντανό κομμάτι της συλλογικής της ταυτότητας.

Η δράση του ξεπέρασε τα στενά όρια ενός οργανωμένου οπαδού. Με την ίδρυση της Original 21 το 1982, ο Χατζηχρήστος δεν δημιούργησε απλώς έναν σύνδεσμο. Έδωσε φωνή σε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που ήθελαν κάτι παραπάνω από το να παρακολουθούν μια ομάδα. Ήθελαν να τη ζουν. Να είναι παρόντες, συμμέτοχοι και ενεργοί σε κάθε της στιγμή — στις νίκες, αλλά κυρίως στις ήττες.

Η φυσιογνωμία του ήταν πάντοτε συνδεδεμένη με πάθος, ενέργεια και μια αφοσίωση που σπάνια συναντά κανείς. Ήταν εκεί όταν η ομάδα ανέβαινε. Ήταν εκεί όταν κατέρρεε. Και ποτέ δεν διεκδίκησε εύσημα. Ούτε φώτα. Ήθελε μόνο να στηρίζει αυτό που αγαπούσε, με τρόπο απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο.

Δεν ήταν τέλειος. Όπως όλοι οι άνθρωποι που δεν μένουν στα λόγια αλλά επιλέγουν να δρουν, έκανε λάθη, συγκρούστηκε, αμφισβητήθηκε. Όμως ποτέ δεν αλλοίωσε την ουσία του: την αλήθεια ενός ανθρώπου που δεν ξεπούλησε την πίστη του.

Ο θάνατός του αφήνει πίσω ένα κενό. Όχι μόνο για την ΑΕΚ, αλλά για όλους όσους πιστεύουν ακόμα ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι — να είναι ταυτότητα, κοινωνία, στάση ζωής. Η μορφή του Χατζηχρήστου ήταν ακριβώς αυτό: μια υπενθύμιση πως το γήπεδο δεν είναι απλώς χώρος. Είναι μνήμη, πίστη, ιστορία.

Και η δική του ιστορία, όσο περνούν τα χρόνια, δεν θα ξεχνιέται. Γιατί δεν ήταν φτιαγμένη από επιτυχίες ή τίτλους, αλλά από ψυχή.

Καλό σου ταξίδι Μίμη